Υπάρχει μια μακροχρόνια σχέση μεταξύ της στοματικής υγείας και των καρδιαγγειακών παθήσεων. Συγκεκριμένα, η φλεγμονή των ούλων και η περιοδοντίτιδα έχουν αποδειχθεί πως επηρεάζουν την υγεία της καρδιάς.

Μετά την εξαγωγή ενός δοντιού λαμβάνουν χώρα σημαντικές μεταβολές στους σκληρούς και μαλακούς ιστούς με σημαντικότερη την απορρόφηση του όγκου της φατνιακής απόφυσης.

Με την τοποθέτηση οδοντικών εμφυτευμάτων, βίδα τιτανίου τοποθετείται χειρουργικά στο οστό της γνάθου για να αντικαταστήσει το χαμένο δόντι – και μετά από μια περίοδο κάποιων μηνών που είναι απαραίτητοι για την οστεο-ενσωμάτωση του εμφυτεύματος -μπορεί να τοποθετηθεί η μόνιμη προσθετική εργασία.

Είναι αρκετά σύνηθες να παρατηρούνται τραυματισμοί στην περιοχή του στόματος στους αθλητές, κυρίως σε όσους ασχολούνται με αθλήματα όπου υπάρχει σωματική επαφή, όπως το μπάσκετ, το βόλεϊ, το ποδόσφαιρο, το πόλο, η πυγμαχία, και κυρίως  οι πολεμικές τέχνες.

Σε επιλεγμένα κλινικά περιστατικά είναι εφικτή η βελτίωση της αισθητικής του χαμόγελου χρησιμοποιώντας όψεις πορσελάνης, χωρίς να έχει προηγηθεί τρόχισμα των δοντιών. Αυτές ονομάζονται  prepless όψεις πορσελάνης είναι εκείνες που δεν απαιτούν τρόχισμα του δοντιού στην προετοιμασία του καθότι είναι τόσο λεπτές, όσο ένας φακός επαφής για τα μάτια.

Τα ούλα σε φυσιολογικές συνθήκες καλύπτουν τη ρίζα των δοντιών και το οστό της γνάθου που στηρίζει τα δόντια. Με τον όρο υφίζηση ή υποχώρηση ούλων εννοούμε όταν μέρος της ρίζας του δοντιού αρχίζει να γίνεται φανερό στην στοματική κοιλότητα. Η ρίζα του δοντιού καθότι δεν καλύπτεται από το σμάλτο, έχει ένα εμφανώς κιτρινωπό χρώμα […]

Άτομα μεγαλύτερης ηλικίας έχουν και αυξημένες πιθανότητες εμφάνισης οστεοπόρωσης, όπως επίσης οι ανάγκες για αποκατάσταση των δοντιών με εμφυτεύματα  αυξάνονται καθώς μεγαλώνουμε.   Έτσι εδώ ερχόμαστε σε μια σύγκρουση, μπορεί λοιπόν ο ασθενής με οστεοπόρωση να προχωρήσει στην τοποθέτηση οδοντικών εμφυτευμάτων;

Οι επένθετες οδοντοστοιχίες, που στηρίζονται σε εμφυτεύματα, αποτελούν μία αξιόπιστη εναλλακτική λύση, με πολλά πλεονεκτήματα, απέναντι στα προβλήματα συγκράτησης και σταθερότητας των συμβατικών ολικών οδοντοστοιχιών.